เรื่องมีอยู่ว่า….
ต้นไม้แก่ ขอฝนจาก เมฆก้อนน้อย เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า…
“น้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอ ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ”
วันต่อมา…
เมฆก้อนน้อยก็ยังคง บอกเช่นเดิมมันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้เมฆก้อนน้อยจึงเดินทาง
และพยายามสะสมฝน เพื่อที่จะให้มันมีมากพอพอที่จะทำให้ ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ เมื่อมีปริม า ณมากพอ
เมฆน้อยจึงกลับมาแต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซ า กต้นไม้แก่ที่ต า ยแล้ว
เมฆน้อยได้แต่รั อ งไห้ แล้วถามว่า…”ทำไมความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอ..!?”
ชายหนุ่มที่นั่ง ใต้ต้นไม้ จึงได้แห ง นหน้า..แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า…
“การที่เราจะให้อะไร แก่ใครสักคนที่เรารัก..มันไม่ต้องรอให้มากพอ
หรือรอให้พร้อมหรอกให้เท่าที่มี..ก็ทำให้รับชื่นหัวใจได้ ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี
แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข”
แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่ จะจากไป เขาฝ า กบอกเธอไว้ว่า..ถ้าเห็นเธอผ่านมา
ให้บอกเธอว่า… “เขารักเธอ” เมฆน้อยได้ แต่หลั่งน้ำ ต าออกมา เป็นเม็ดฝน
อย่ า งไม่ขาดสาย ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแ ต กใบ ให้ได้เห็นอีกต่อไปตลอดกาล
บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดังเขาเขียนขึ้นใน
วันที่ 11 กันยายน 2001 (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)หลังจากที่ทราบว่า ภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..
“ทำในสิ่งที่อยากจะทำ”
ทุกวันนี้เรามี ตึ กสูงขึ้น… แต่ความอดกลั้นน้อยลงเรามีบ้านใหญ่ขึ้น… แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น… แต่สุขภาพกลับ แ ย่ลงเรามีความรักน้อยลง… แต่มีความเกลี ย ด มากขึ้น
เราไปถึงโ ล กพระจันทร์มาแล้ว… แต่เรากลับพบว่า..แค่การข้ามถนน ไปทักทายเพื่อนบ้าน กลับย า กเย็น
เราพิชิตห้วงอว ก าศมาแล้ว… แต่แค่ห้วงหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึงเรามีรายได้สูงขึ้น ศีลธร ร มกลับต ก ต่ำ ลง
เรามีอาหารดีๆ มากขึ้น… แต่สุขภาพ แ ย่ลงทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหาร า ยได้ไม่ถึง 2 คน แต่การหย่ า ร้ าง
กลับเพิ่มมากขึ้นอ ย่ าเก็บของดี ๆ ไว้ โดยอ้างว่า… เพื่อใช้โอกาสพิเ ศ ษ จงแสวงหา การหยั่งรู้
จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชม กับการมีชีวิตอยู่ โดยไม่ใส่ใจกับความอย า ก
จงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ๆ อยากจะไป
ชีวิตคือ “โซ่ห่ ว งของนาทีแห่งความสุข”
ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอดเอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสียน้ำหอมดีๆ ที่ชอบ
จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้เอาคำพูดที่ว่า..สักวันหนึ่ง…ออกไปเ สี ยจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรา “รัก” พวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน
อ ย่ าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตาม ที่ทำให้เรา มีความสุขเพิ่มขึ้น
ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที มีความหมายเราไม่อาจรู้เลยว่า เมื่อไร?
มันจะสิ้ น สุดลงและเวลานี้ เป็นโอกาสดี ที่เราจะบอกแม่ว่า…“รักแม่”
