จงแก่แต่มีความสุข แบบไม่ต้องพึ่งพาลูกหลาน ก็อยู่ได้

สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไปไวมากในทุกวันนี้ หลายประเทศเริ่มเข้าสู่การเป็นสังคมผู้สูงอายุ

หากเป็นเช่นนั้น คงจะหวังพึ่งพาลูกหลานตลอดไปไม่ได้แน่ พอเราแก่ตัวลงก็ต้องทำอะไรสักอย่าง

เพื่อที่จะอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นมากนัก และสามารถพึ่งตัวเองได้ จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

1. ฝึกใจกว้างเข้าไว้

เราเองก็แก่แล้ว อย่าไปเคร่งครัดกับตัวเองมาก ใจกว้างเข้าไว้ มองโลกในแง่บวก

จะกินอะไรก็กิน อยากใส่อะไรก็ใส่ ไม่ต้องกลัวการใช้เงิน เพราะช่วงนี้

เป็นช่วงชีวิตที่ควรใช้เงินกับตัวเองที่สุดแล้ว หากไม่ใจกว้างกับตัวเอง

สุดท้ายตอนที่เราจากไป ทรัพย์สินเงินทอง ก็ไม่ได้ติดตัวเราไปด้วยหรอก

2. ทำใจให้ผ่อนคลาย ไร้ความกังวล

เรื่องของลูกๆ อะไรที่เราพอจะช่วยได้ ก็ควรช่วยเขา ส่วนอะไรที่อยู่นอกเหนือจากนั้น

หรือหากลูกๆ ไม่ต้องการให้เราช่วย ก็ไม่จำเป็นต้องกังวล อย่าก้าวก่ายชีวิตลูกมากไป

จัดการเรื่องของเราก็พอแล้ว อย่าไปยุ่งกับปัญหาของคนอื่น ยิ่งยุ่งมาก ยิ่งทำให้ตัวเองลำบาก

3. รักษาสุขภาพให้ดี

การมีสุขภาพที่ดี ร่างกายแข็งแรง มันคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ยิ่งแก่ตัว ยิ่งสำคัญ

เพราะสุขภาพที่แข็งแรง มันดีต่อการใช้ชีวิตมาก เลือกกินอาหารที่มีประโยชน์ นอนให้เพียงพอ

เดินได้เอง ออกกำลังกายเป็นประจำ เรียนรู้การดูแลสุขภาพที่ถูกวิธี แล้วจะมีความสุข

4. อยู่ด้วยตัวเองให้ได้

คนเราเมื่อแก่ตัวลง ย่อมต้องพึ่งพาตัวเอง เพราะลูกๆ ไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดไป

อย่าเอาความหวังที่จะให้ลูกดูแลเราตอนแก่ ไปฝากไว้ที่เขาทั้งหมด

เพราะทุกคนต่างก็มีภาระหน้าที่ มีงานที่ต้องรับผิดชอบ บางคนต้องทำงานไกลบ้าน

ถ้าลูกดูแลเราได้ ก็ถือเป็นเรื่องดี แต่ถ้าลูกดูแลเราไม่ได้ ก็อย่าไปโทษเขาเลย

เวลาเราไปอยู่กับลูก ก็อาจจะพูดเรื่องที่ไม่ควรพูด ทำให้ไม่มีความสุข

สู้อยู่ที่บ้านของเราเองดีกว่า ใช้ชีวิตที่สงบสุขในแต่ละวัน ด้วยเงินเก็บของเรา

ที่สำคัญ อย่าแบ่งสมบัติให้ลูกเร็วไป เพราะของพ่อแม่ ยังไงซะก็เป็นของลูก

แต่ของลูกไม่ใช่ของพ่อแม่ หากถึงเวลาที่ต้องแบมือขอเงินลูก จะรู้ว่ามันยากแค่ไหน

5. ใช้ชีวิตให้มีสีสัน

ทำให้ชีวิตของเราเต็มไปด้วยเสียงเพลง ฟังเพลงที่ชอบ ทำสิ่งที่น่าสนใจ ผ่อนคลายอารมณ์

ยิ้มแย้มแจ่มใส มีชีวิตชีวา ทิ้งปัญหาและความทุกข์ไปซะ ทำตัวเองให้มีความสุขมากๆ

6. ไม่ทวงบุญคุณ

อีกไม่นานก็ไม่มีเขา ไม่มีเรา อย่าเอาเรื่องเล็กน้อยมาพูด ว่าเราเคยช่วยใคร เราทำดีกับคนอื่นแค่ไหน

ปล่อยให้มันผ่านไปตามกาลเวลาเถอะ มันเป็นอดีตไปแล้ว รู้แค่เพียงปัจจุบันก็พอ