
เป็นบทความที่ให้แง่คิดการใช้ชีวิต อยู่บนความพอเพียง รู้จักประมาณตนทำให้เราไม่ต้องกู้หนี้ยืมสิน
คนจนแค่ขยันหาก็รวยได้ บางคนรวยแล้วลืมตัวไม่รู้ว่าพื้นฐานตัวเองเคยเป็นแบบไหนอย่ าลืมนะว่ารวย
ได้ก็ต้องจนได้เหมือนกันไม่มีใครโชคดีตลอดไปวันนี้ขอแ ชร์โพสต์เตือนสติ รวยแล้วอย่ าทะนงและลืมตัว
ชีวิตมีขึ้นมีลงอย่ าดูถูกใครบทเรียนชีวิตจากเรื่องจริงที่เตือนใจเราว่า รวยแล้วอย่ าทะนงและลืมตัวลำบาก
ตอนแก่น่าอนาถใจที่สุดมีอดีตเจ้าของที่ดินมากกว่า 500 ไร่ท่านหนึ่งเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนผมมีที่ดิน 500 ไร่รวมๆ
กันทุกเขตของกรุงเทพ และเมืองใหญ่ๆ ทั่วประเทศ ตอนนั้นเมื่อ 30 ปีที่แล้วผมพกเงินในกระเป๋ากินเหล้าครั้งละแสน
ทำมาค้าขายไม้ได้เงินดีจริงๆ ลูกๆผมส่งเรียนเมืองนอกหมดไม่ต้องทำงานเรียนอย่ างเดียว เมียผมชอบเล่นหุ้นๆ
ก็ขึ้นเอาๆ เรามีเงินสดหลายร้อยล้านมีญาติผมคนหนึ่งเดือดร้อนมายืมเงินผม ผมด่าเขาซะไม่มีชิ้นดีแต่ก็ให้เงินไป
นะแสนนึงแล้วบอกเขาว่าไม่ต้องมาหากูอีกนะ กูให้ทาน เขารับเงินพร้อมน้ำตา ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้สึกยังไง
ปีต้มยำกุ้งผมไม่สะดุ้ง แต่ปีน้ำท่วมน้ำพัดทุกอย่ างไปจากชีวิตผมจริงๆ เมื่อผมคิดการใหญ่ตั้งโรงงานอะไหล่ที่อยุธย า
ไม่ได้ทำไม้แล้ว รถผม 19 คัน บ้านอีก 5 หลัง ที่ดินทั้งหมดและเงินสดที่เคยมีแฟนผมเล่นหุ้นเจ๊งไปสี่ร้อยกว่าล้าน
ลูกๆ ทำธุรกิจก็หมดตัวขาดทุนย่อยยับภายใน 2 ปีสิ่งที่ผมมีมันหายไปเหลือไว้เพียงหนี้สินสองร้อยกว่าล้าน
ปัจจุบันผมคือคนหมดตัว เช่าห้องแถวอยู่พอได้ขายก๋วยเตี๋ยวประทังชีวิตรอความ จากไป ไปวันๆ เมียผมก็
ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรลูกๆ ผมไม่เคยเห็นหน้า ตอนนี้ผมอายุ 76 ผมต้องยกหม้อก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน
ทุกวันนี้ผมปลงได้แล้วนะ ผมมาลำบากตอนแก่เงินค่าเช่าห้องนี้ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่าเขา แล้วให้เขาไป
แสนนึง ลูกเขายื่นเงินให้ผมแสนห้าแล้วบอกผมว่า..พ่อผมบากหน้าไปยืมเงินคุณลุง เพราะตอนนั้นผม
เข้าโรงพย าบาล ผ่ า ตัดสมอง พ่อนั่งร้องไห้ คุณลุงด่าแล้วโยนเงินให้เหมือนหมาลุงบอกว่าจะตีพ่อ พ่อก็ยอม
เพราะชีวิตลูกมีค่ามากกว่าสิ่งใด ต่อให้ ร่างกายและจิตใจพ่อก็ยอม ถ้ามีเงินจะให้คืนคุณลุง แสนนี้ผมคืน
ห้าหมื่นคือด อ กเบี้ย เราไม่มีหนี้บุญคุณกัน แต่ถ้าคุณลุงลำบากคุณลุงมายืมกับผมๆ จะให้กู้ ผมจะไม่ด่าคุณลุง
เหมือนที่คุณลุงด่าพ่อผม จริงๆ ถ้าไม่มีเงินคุณลุงผมคง จากไป แล้ว แต่ถ้าพ่อผมไม่อดทนเพื่อแลกชีวิตผม
ผมก็จากไป ผมทำตามที่พ่อบอกแล้ว ลูกพ่อดูแลพ่อ ส่วนลูกคุณลุงผมไม่รู้ ก ร ร ม ของใครของมัน
ผมเดินร้องไห้มาถึงบ้านเอาเงินจ่ายค่าเช่าห้องแถว ลงทุนมีเงินเก็บไว้ 30,000 บาท และผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า
ก ร ร ม นั้นตามสนอง หลานไม่ได้ ด่ า ผม แต่หลานพูดความจริง เพียงแต่ผมรับความจริงไม่ได้
แต่ตอนนี้ผมมีความสุขดีนะ พระ แม่ชี ขอทาน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านผม ผมไม่คิดเงิน ตอนผมมีเยอะๆ
ผมเบื่อคนบอกบุญ ผมหลอกเขาว่านับถือคริสต์ ผมไม่เคยทำบุญ ผมเที่ยว ผมกิน ผมมีผู้หญิง
ตอนนี้ผมหมดตัวมีหนี้สิน สิ้นเพื่อน ไร้ลูก ผมถึงได้ฟังธรรมะ เข้าวัดเป็น รู้จักทาน อีกหน่อยก็คงจากไป
ผมห่วงแค่เมียผม ผมภาวนาให้เมียผม จากไป ก่อนผม เพราะถ้าผมไปก่อนเมียผม
ผมจะจากไปตาไม่หลับ ไม่ต้องถามว่าร้านอยู่แถวไหนเพราะจะไม่บอก เก็บเรื่องราวมาให้อ่ า น
คนอ่ า นจบได้กำไร คนขี้เกียจอ่ า นก็คงพลาดโอกาส กำลังใจจากคุณตาที่ให้มา ไม่มีคำว่าอด จากไป สำหรับคนขยัน
ไม่มีการปลงตกถ้าไม่เคยสูงสุดแล้วมาต่ำสุด เรื่องนี้สอนใจได้ดีเหลือเกิน
ถือว่าเป็นการสอนใจสำหรับใครหลายๆ คนที่ทะนงตนและลืมตัว ใช้เพื่อเตือนใจตัวเองนะครับ