นี่คือเรื่องจริง เพราะ “มนุษย์” ชอบการ “เปรียบเทียบ”ชอบที่จะอวดให้รู้ว่า “ตนเอง” อยู่เหนือ “คนอื่น”
“กิเลส” เมื่อมันมาหนึ่งตัว มันจะลากตัวที่ สอง สาม สี่ถ้าเรามองโลกแบบตรงไปตรงมา ก็จะเห็นว่า…
“คนหลงตัว” เองมักจะเห็นว่า “ตัวเองดีกว่าคนอื่น”แล้วนิสัย “ดูถูกคนอื่น” ก็จะนำมาซึ่งนิสัย “ชอบเปรียบเทียบ”
เมื่อนิสัย “ชอบเปรียบเทียบ” มาถึง คราวนี้มันก็จะพานิสัยอื่นๆ เช่น นิสัยที่ “ชอบตัดสินคนอื่น” ติดมาด้วย…!!
คนนั้นก็ “ไม่ดี” คนนี้ “ไม่ฉลาด” คนอื่นดูไม่ดีในสายตาไปหมดคนหลงตัวเอง จะเริ่มเปลี่ยนตัวเอง ให้กลายเป็น “เทวดาน้อย”…
ผู้ไม่เคยทำผิดเริ่มติดกับดัก “หลงตัวเอง” โดยไม่รู้ตัว เริ่มติดกับความสำเร็จที่มีอยู่เริ่มทำตัวเป็น “คนธรรมดา” ที่ “ไม่สำคัญ”… ไม่เป็น !!
นี่คือการทำลายมิตรภาพ และ ความสุขในชีวิตของคนรอบข้างอย่างแท้จริง
อันที่จริงแล้ว…ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ยิ่งต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนเท่านั้นความอ่อนน้อมนี่เอง จะสามารถถ่วงน้ำหนัก
ทำให้เท้าของเราให้ติดดิน ไม่ลอยขึ้นฟ้าเพราะความลำพองใจรวมความแล้วว่า การเห็นคุณค่าของตัวเองนั้นไม่ผิด
และเป็นเรื่องชอบธรรมที่ควรทำ แต่อย่าให้มันลุกลามถึงขนาดทำให้เรากลายเป็นคนหลงตัวเอง
เพราะคนหลงตัวเอง ก็คือ คนแพ้ตัวเองคนที่แพ้ตัวเอง ก็คือ คนที่แพ้ทุกสิ่งทุกอย่าง…ส่งเสริมอัตตาตัวตน
ตัวกู-ของกูให้มากขึ้นเลิกอวดรวย อวดเก่ง อวดนั่น อวดนี่ ได้แล้วคนที่อิ่มในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครต่อใครว่าฉันอิ่ม
แต่คนที่ขาดต่างหาก ต้องอวดเพื่อสร้างเกราะกำบังให้คนอื่นไม่รู้ว่าฉันขาดในทางจิตวิทย าจึงบอกว่า… ใครชอบอวดอะไร
ลึกๆ คือ เคยขาดสิ่งนั้นมาก่อนยิ่งอวดมากเท่าไหร่ ในใจจะเหมือนมีพายุที่ไม่มีวันสงบสิ้นได้ซักทีความสุขปลอมๆของขี้อวด คือ
ได้รู้สึกเหนือกว่าใครซักคน ในช่วงเวลาสั้นๆวันๆ มัวแต่หาอะไรมาอวดนั่นอวดนี่อยู่นั่นแหละ ไม่เหนื่อยหรือยังไง…?
เก่งได้ แต่ อย่าอวดเก่ง ภูมิใจได้ แต่อย่าให้มากถึงขนาดหลงตัวเอง
ยิ่งคิดว่าตัวเองดีเลิศเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีโอกาสสูง ที่เราจะมองไม่เห็นคนอื่น
