แม่จ๋า ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอลูกหมาถามแม่หมาไม่หรอกจ๊ะ
เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหากเราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน
เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเราถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพ
และรักเราถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อ ที่จะก้าวหน้าต่อไป
แม่หมาตอบพลางเดินนำต่อไป “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”
“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
ลูกหมาถามต่อ เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิมแต่เมื่อหนูโตขึ้น
หนูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหว
แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาลชีวิต
คือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า
ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลั ง ทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลั ง
ของตัวหนูเองน้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า
เรามาจากไหนและ มากับใครหรอกนะแม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง ลูกหมาส่งยิ้มหวานไป
ก่อนตอบไปว่า “ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง”
