คุณยืมเงินผม 100 บาท บอกว่าพรุ่งนี้จะคืนให้ พอวันรุ่งขึ้น คุณกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
พอค่ำผมทักเรื่องนี้ขึ้นมา คุณกลับตอกกลับผมมาว่า…“ทำไมใจแคบจังวะ เงินแค่ 100 บาทจะอะไรกันนักหนา..?”
แถมยังเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังในทางเสียหาย ผลสุดท้ายกลายเป็นผมใจแคบ ไม่มีน้ำใจกับเพื่อนมิน่าล่ะ. โบราณถึงว่าไว้
“เนื้ อ ไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กลับเอากระดู ก มาแขวนคอ”ความเป็นคน สูงส่งกันที่รู้คุณ สำนึกคุณ
คนอื่นยื่นมือช่วย คุณควรสำนึก แต่หากไม่สำนึกก็ไม่เป็นไร อย่ าทำคุณบูชาโท ษ โปร ด สั ตว์ได้บ าป
ผมให้คุณยืม 5 หมื่น เขาให้คุณยืม 1 แสน
คุณเที่ยวไปคุยกับใครๆว่า…เขามีน้ำใจให้คุณมากกว่าผม
แต่คุณไม่รู้ เขามีเงินอยู่ในมือ 1 ล้าน ผมมีเงินอยู่ในมือ 5 หมื่น!
ผมให้ลูกกวาดคุณ 1 เม็ด พอเห็นผมให้คนอื่น 2 เม็ดคุณเอาไปบอกใครๆ ว่า…ผมลำเอียง
เลือกที่รักมักที่ชังแต่คุณไม่เคยรู้ว่าเขาเคยให้ลูกกวาดผมก่อนหน้านั้น 2 เม็ด
ในขณะที่คุณไม่เคยให้ลูกกวาดผมเลยสักเม็ดเพื่อนเอ๋ย… ที่ช่วยคุณเพราะน้ำใจ
ไม่ช่วยคุณก็ไม่ได้หมายความว่า.. “แล้งน้ำใจ!”
สุภาษิตจีนบทหนึ่งกล่าวว่า… “ยืมแล้วคืนให้ ยืมครั้งต่อไปไม่ยาก”
ก่อนจะให้ใครยืมเงิน คิดก่อนว่าเงินนั้นจะนำมาซึ่งศั ตรูหรือไม่? หากใช่ “อย่ าให้ยืม!”
ก่อนที่จะเอ่ยปากยืมเงินใคร คิดก่อนว่ามีกำลังที่จะหามาใช้คืนได้หรือไม่? หากไม่ อย่ ายืม!
