มีคำโบราณเคยกล่าวไว้ว่า “มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้าน เหมือนมีสิ่งล้ำค่า”
บ่อยครั้งที่เรามักจะใส่ใจคนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้าน
ทั้งให้ความสำคัญ และใช้เวลาอยู่กับคนนอกบ้านมากกว่า
แต่กับคนในบ้านกลับ “ละเลย” ความรู้สึกเขาไปซะอย่างงั้น
อาจจะเป็นเพราะ “ความเคยชิน” ที่คิดว่าเจอกันอยู่ทุกวัน เดี๋ยวค่อยดูแล
จึงทำให้เราเลือกที่จะเมินเฉยต่อคนในบ้าน โดยไม่รีบร้อนที่จะทำอะไรให้ท่าน
เพราะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอกันอยู่ แต่คุณกำลังลืมอะไรไปอยู่หรือเปล่า
“พ่อแม่” ไม่ได้มีเวลาอยู่กับเรา หรือรอเราไปได้ตลอดชีวิต
ดังนั้น จงให้ “ความสำคัญ” กับท่านเป็นอันดับแรกก่อนเสมอ
อย่าเอาของโปรดมาให้กิน ในวันที่พ่อแม่กินไม่ได้
อย่าพาไปเที่ยว ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน
อย่าขอโทษพ่อแม่ ในวันที่สายเกินไป
อย่าอยากจับมือ ในวันที่พ่อแม่ ไม่รู้สึกแล้ว
อย่าบอกรัก บอกคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยิน
อย่าอยากกอดพ่อแม่ ในวันที่เหลือเพียงแต่รูปท่านให้กอด
อย่ารอกราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่าน
พ่อแม่สามารถรอลูกได้เสมอ แต่ชีวิตของท่านนั้นย่อมมีวันสิ้นสุด
อย่ามองว่าพ่อแม่ เป็นเพียงแค่ “คนเฝ้าบ้าน”
เมื่อก่อน ตอนที่ยังพูดไม่เป็น ใครกันที่เป็นคนสอนให้พูด
เมื่อก่อน ตอนที่ยังเดินไม่เป็น ใครกันที่สอนให้เดิน
เมื่อก่อน ตอนที่ยังกินข้าวเองไม่เป็น ใครกันที่ป้อนข้าวป้อนน้ำ
เมื่อก่อน ตอนที่อาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่อาบน้ำให้
“ชีวิตทุกคนมีค่า เพราะเวลานั้นมีจำกัด”
บนโลกใบนี้ มีความไม่เที่ยงอยู่มาก ถ้ารู้ว่าเวลาเหลือน้อย ก็จงทำสิ่งดีๆ ให้กันมากๆ
อย่าไปทะเลาะ หงุดหงิดใส่กัน หรือมัวแต่มีอคติ เพราะมันเสียเวลาที่มีค่า
ไปโดยเปล่าประโยชน์ หากยังมี “โอกาส” ได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะ
ขอขอบคุณ bitcoretech
