เมื่อเราอายุมากขึ้น จะมีเพื่อนน้อยลง(จริงหรอ)ข้อคิด

แม่จ๋า…ทำไม? แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ…ลูกหม า ถามแม่ว่า…“พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”

แม่หม าเลยตอบว่า…“ไม่หรอกจ๊ะ…ลูก!”

“เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก”

“เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวu”

“เวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเรา”

“ถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา”

“ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”

ลูกหม าถามแม่ต่อว่า… “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม?”

แม่หม า ตอบว่า…“เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิม”

“แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง”

“แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว”

“แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป”

“แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล”

ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า…การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง

เพราะนั่นคือ พ ลั งทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัวหนูเองยิ่งโต…ยิ่งเดินลำพังมากขึ้น

ยิ่งสูงขึ้น…ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ หายไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่า…เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ…“ตัวเราเอง”

จงแยกให้ออก “ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์”

ต่อให้เป็นคนโปรด “หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา”

สื่งที่หายากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ..น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ

แม่หม า ตอบ… และยิ้มให้ลูกหม า ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้นลูกหม า… ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง ?

แม่หม าสงสัยจึงถามว่า…“ทำไมเดินช้าจัง”

ลูกหม า ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่า…“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง”

ขอขอบคุณ B i t c o re t e ch