แม่จ๋า ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น
คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอลูกหมาถามแม่หมาไม่หรอกจ๊ะ
เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหากเราจะมากที่คุณภาพ
ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพ และรักเราถ้าเป็นศั ต รู
ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อ
ที่จะก้าวหน้าต่อไป แม่หมาตอบพลางเดินนำต่อไป
“แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”
“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
ลูกหมาถามต่อ เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ
หนูเหมือนเดิมแต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคน
มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่ง
ที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป
แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาลชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า
ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลั ง ทั้งหมดที่คอยผลักดัน
หนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลั ง ของตัวหนูเองน้ำทะเลอาจ
ทำให้รอยเท้าของเราจางหายไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า
เรามาจากไหนและ มากับใครหรอกนะแม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา
ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลงแม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง
ลูกหมาส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า “ก็หนูอย ากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง”
ขอขอบคุณ b i t c o r e t e c h
